Maand: juni 2016

Puppy-liefde

Ik heb het puppy-syndroom. Alles wat klein is, is leuk. Alles wat groter wordt, wordt minder leuk. Alleen ben ik zélf het puppy bij dit syndroom… Mijn eigen vorm van dertigers-dilemma ben ik bang.

De meeste leeftijdsgenoten stellen zichzelf de vraag ‘heb ik het werk wat bij me past’, ‘is mijn relatie wel wat ik wil’, ‘wanneer komt het eerste kindje’… en zo nog 100 vragen…
Mijn dilemma is heel anders. Klein blijven. Dat is het gevoel wat mij bezig houdt. En niet klein op een negatieve manier. Eerder speels. Jong. Gewoon zoals ik nu ben. Gewoon 33.

Vriendinnen om me heen krijgen kindjes, kopen huizen en gaan trouwen. Super leuk voor hun, en als zij blij zijn, ben ik dat ook!
Wat alleen gek is, is dat ik daardoor niet de kriebels krijg. Zoiets zou je juist wel verwachten maar misschien heb ik dat zelfs al gehad. Maar niet de juiste. Niet omdat ik er aan toe was, nee, omdat ik het najaagde.
Eindelijk, eindelijk heb ik rust gevonden denk ik. En dus geen kriebels. Zo voelt het. Komt het, dan komt het. Komt het niet, dan komt het niet. Het geeft rust, een speelse vorm van rust.

Deze leeftijd lijkt een stuk makkelijker dan 25. Heel veel makkelijker.
Dus als dit het echte dertigersdilemma is, had ik ‘em al veel eerder willen hebben. Cheers.

 

Toi toi toi

Er was geen tijd voor een generale repetitie. Het was gelijk première-tijd. Er mocht niets mis gaan, we moesten knallen vanaf ’t begin. Alles werd vooraf klaargelegd en iedereen keek gespannen toe; de BBQ ging voor het eerst aan!

Zoals sommige misschien weten was het niet zomaar een BBQ, nee, deze was zelf gemaakt. Bij het tuincentrum om de hoek had ik een bloempot gekocht, waar het roostertje van de Action-BBQ precies in paste. Vervolgens wat luchtgaten in zijkant geboord, handvaten eraan geschroeft en een rekje voor de kooltjes erin gemaakt: het resultaat was super!
Uiteraard had ik dit zonder hulp (lees boormachine) van mijn vader niet kunnen fixen… dus de eerste keer BBQ’en moest wel met hem gebeuren.

Dus afgelopen woensdag was het zover! Het zonnetje scheen, de kippendijen lagen in de marinade, de vispakketjes stonden ingepakt en de wijn stond koud. Er kon niets meer mis gaan. Mijn ouders, huisgenoot en nep-schoonouders zaten al lekker aan tafel.  Iedereen verbaasde zich over de gezellige lampionnetjes, de moestuin (ook dat kan op een terras, haha!), het weer en de frambozenstruik, terwijl ik samen met mijn vader de pyromaan uithing. Gewapend met aanmaakblokjes en aansteker vermaakte wij ons prima.

PANG!!

Onee…. Whahahahahaha… ik heb zelden zo hard gelachen met mijn vader om iets wat niet zou moeten gebeuren. Een barst van links naar rechts…

PANG!!

Nog een keer… OMG… Whahahaha… Nu een barst van boven naar beneden…

We hebben snel de kippendijen erop gelegd, voor t geval de BBQ zou instorten. En daarna de worsten. De Hamburgers. De vispakketjes. En eerlijk is eerlijk; ze waren super!

De BBQ heeft gedaan wat ik vooraf had gehoopt. Knallen. Alleen dan op een verkeerde manier. Maar ik laat hem mooi staan waar hij staat. Als ik ‘em niet beweeg kunnen we er misschien nog een keer mee knallen. En anders knallen we ‘em met dezelfde vaart in de kliko.

 

 

Tequilla is het antwoord. Altijd.

Zo’n beetje een anderhalve week geleden zat ik om deze tijd aan een heerlijke biefstuk in een leuk restaurantje met een goed glas wijn voor mijn neus. Maastricht. Heerlijk.
We wilden eigenlijk na het eten nog wel even de kroeg in, want het was de laatste avond in ‘Mestreech’ en we hadden al super veel gezien, behalve een kroeg!
Ondanks de frisse tegenzin (volle buik en een plensbui op ons hoofd) doken we een oude-mannen-cafe in. Ok. Niet de beste keus. Antwoord op zo’n situatie? Tequilla. Altijd tequilla. Haha!

Omdat het in dit café niet veel beter werd, gingen we bij de buren kijken. Dit was een ‘kansloze’ danskroeg, waar ik veruit de oudste was en de meeste mensen nog passoa dronken… Juist. Tequilla voor ons dus.
Vraag me niet waarom, maar het werd steeds een stukje leuker ;). Voor we het wisten kregen we van een jongen aan de bar drankjes aangeboden en raakten we aan de praat. Wat een gezelligheid! Niet veel later sloten er 2 Portugezen aan.  Daarna nog 2 Belgen. En nog 2 Limburgers. De rest van de avond zijn we met z’n 9’en op pad geweest. Heerlijke multi-culti avond, waarbij ‘engels praten’ de enige manier was om elkaar te verstaan… haha!
Uiteindelijk werd het een geniale avond. Van dansen op de bar, vlog-filmpjes maken zonder dat we het zelf doorhadden, tot stap-vrienden voor het leven maken.

Ja. De stap-nacht was lang. De slaap-nacht kort. Maar sowieso geniaal. Volgende keer in Portugal?

 

bbq op z’n amsterdams

De combi van ‘mooi weer’ en ‘vrije avond’ zorgt voor een bbq in het Vondelpark.

Gewapend met Caipirinha’s in cocktail-jampotjes, salades, weggooibordjes, super lekker vlees, picknickkleden, Thaise biertjes, een goedkope Aldi bbq en goede vrienden gingen we op weg.

Echt heel tof… het hele Vondelpark bevindt zich onder een laagje rook. We waren duidelijk niet de enige! Heerlijk. De geur van bbq, de verschillende muziekjes die door elkaar heen klinken, het gelach, de zon op je huid… dit is werkelijk net vakantie. De werkdag ben je op deze manier echt heel snel vergeten.

Toen kwam de eerste uitdaging; de bbq moest in elkaar gezet worden. Hij had net zo goed van de Ikea kunnen zijn… teveel schroefjes voor te weinig onderdelen, haha! Het koste even wat tijd, en het stond hier en daar wat wankelig, maar het was wel een echte bbq. Tenminste niet zo’n weggooi-ding van de Appie voor 1,59…

Wij waren nog de kolen aan het rangschikken, toen er naast ons een groepje toeristen neerstreek.
Er werd een, jaja,  weggooi-ding van de Appie neergezet en het vlees werd uitgestald. Wij daarentegen waren ontzettend druk en professioneel bezig met kooltjes aansteken, wapperen, blazen en wachten…
Terwijl ik heel erg deed alsof ik wist waar ik mee bezig was, stond dat weggooi-ding naast ons al te roken en te fikken en gingen de eerste hamburgers erop. Ok. Plan B. Nou ja… plan B? Onze andere Vondelpark-buren vonden dat het tijd was voor plan B want die kwamen met de juiste aanmaakblokjes aanzetten met de woorden ‘deze branden langer dan 30 seconden…’. Juist ja.

En ja hoor, dat was ook zo! Onze bbq ging het ook doen. Als een speer nog wel! Het vlees kon erop, en niet veel later zaten wij van ons sterren-vlees te genieten terwijl de buren de taaie Appie-worsten probeerden weg te werken.
Geduld. Ik wist het wel… Ondertussen heb ik lekker mijn caipirinha op kunnen drinken. Met mijn gezicht in de zon, in plaats van in de rook. Ieder zo zijn specialiteit.

 

84.000 volgers

Het is begin februari; koud, nat en donker. Ik kruip lekker met mijn laptop op de bank om beetje te gaan internetten. Ik open mijn mail en zie een uitnodiging voor een bloggerstour in Maastricht. ‘Jaja, spam’, dacht ik nog. Ik liet de mail voor wat het was, en dacht er dagenlang niet meer aan.
Toen ik later die week mijn mail opende en de uitnodiging weer zag, bedacht ik me dat het wel netjes was om te reageren dat de mail naar een verkeerd adres was gestuurd, want ik was er van overtuigd dat de mail voor een ‘echte’ blogger bedoeld was. Niet dus… wel degelijk voor mij bedoeld! Ik. Als blogger. Naar Maastricht. Gratis. Hahahahaha! Geniaal.

Daar ging ik dan. Voor 2 nachtjes naar Maastricht. Ik zou in t designhotel Townhouse slapen en als ik het mocht geloven waren de dagen propvol met allemaal leuke dingen, uitjes, etentjes en andere coole evenementen!

Het begin was in ieder geval al fantastisch. We moesten rond 17.00 verzamelen in de ‘huiskamer’ van het hotel. Met recht ‘we’ want er waren ongeveer nog 35 andere bloggers. We kregen allemaal een enorme vissenkom met Gin-Tonic in ons handen gedrukt en het socializen kon beginnen.
Normaal gesproken als je iemand voor het eerst leert kennen stel je wat standaard vragen als ‘waar kom je vandaan’, ‘wat doe je voor werk’ en ‘hoe oud ben je’. Nu was de eerste vraag ‘waar blog je over’ en de tweede vraag ‘hoeveel volgers heb je’….

‘Eeeeehhhh…. Ik heb een huis-tuin-en-keuken-blog… ik schrijf zo’n beetje over van alles…’ was dan mijn antwoord. Later werd ik er al handiger in, want dan zei ik met een stalen gezicht ‘ik heb een ervaringsblog’ en deed net alsof de halve wereld mijn blog ook daadwerkelijk leest. Als ik dan dezelfde vraag stelde en als antwoord kreeg dat de blogger ook daadwerkelijk kan leven van het bloggen en meer dan 84.000 volgers, bleef ik zo neutraal mogelijk kijken, terwijl ik het van binnen uitgierde!
Hoe geniaal… deze mensen doen dit als werk. Staan hier omdat het moet. Puur omdat ze uitgenodigd zijn en ze hun 84.000 volgers niet in de steek kunnen en willen laten.
Ik sta hier omdat ik het als een mini-vakantie zie, gratis Gin-Tonic weg sta te tikken, wellicht nog 2 of 3 extra volgers erbij krijg en me vooral heeeeel erg belangrijk voel. En uiteraard ook omdat ik mijn 2 volgers niet in de steek kan laten;)

Ik. Als Blogger. Echt wel.

Toettoet

Een vrije zaterdag met als weersvoorspelling ‘code geel’ voor de middag, betekent vroeg uit bed om dingen te doen!
Mijn scooter met het fantastische burburry-zadel stond al even stil bij een scootershop dus daar moest nu maar eens verandering in komen…

Toen ik aankwam begon de scooterman gelijk een verhaal op te hangen over draadbomen, accu’s, spanningslekken en weet ik veel wat nog meer. Het kwam er in ieder geval op neer dat het me geld ging kosten. Veel geld.
Dus op mn retro-turbo-ding ben ik weggegaan met t verhaal dat ik er nog even over na ging denken.
Binnen 5 minuten stond ik voor de deur bij ’n andere scootershop. Deze had t ook over spanningslekken en draadbomen maar ik zat er zo lekker in, dus voor hij zijn verhaal had afgemaakt had ik al voorgesteld om deze in te ruilen voor een ander. En je raad t al… Ik heb nog nooit zo snel een nieuwe scooter gekocht. Überhaupt zo snel iets nieuws. Over een paar schoenen doe ik nog langer! Haha!

Maar komende zaterdag heb ik een nieuwe toet onder m’n kont. Geen burburry-zadel dit keer, maar een gele met een koffer achterop. Verschil moet er zijn. Het grootste verschil is in ieder geval dat deze rijdt. En da’s al lekker om mee te beginnen.