Maand: juli 2016

Zomer-modus

Het is niet te geloven. Het is 1 week zomer in Nederland en ik functioneer gelijk niet meer. Of nee. Eigenlijk functioneer ik super. Alleen dan op een zomerse manier! 😉
Mijn huis is veranderd in een zandbak en de wasmand puilt uit met korte broekjes. Overal slingeren lege waterflesjes en er staat standaard een tas klaar met daarin een bikini en een handdoek. Alle avonden eet ik ergens op het strand en ineens kan ik weer uren in een boek lezen… Heerlijk. Dit is zoals het hoort te zijn.

Ik vraag me af hoe het zou zijn als ik in een warm land zou wonen. Waarschijnlijk is het dan echt 1 grote bende. Want met mooi weer leef je niet binnen. Dan leef je buiten, en geeft het niets als er zand op je badkamervloer ligt. Of dat er alleen maar wijn en biertjes in je koelkast liggen in plaats van yoghurt en vleeswaren. Of dat je standaard een bikini aan hebt onder een kapot geknipt shirtje. Dat is juist wat de zomer zomer maakt.

Dus kom maar op met die zon! Want nee, dit is geen buitenland waar het altijd zomer is. Dit is gewoon Nederland. Prima hoor. Nix mis met gewoon. Maar dan moeten we dus ook gewoon genieten wanneer het kan. Dus wil je nu bij mij thuis langskomen dan mag het alleen als je in dezelfde modus zit. Gewoon. Die zonnige zomer-modus. Waarbij het normaal is dat er zand onder je voeten plakt. Ik raad je wel aan om pas aan te bellen na 12 uur ‘s middags. Want koud bier is echt het enige wat je nu van me kunt krijgen.

 

Opa

Sommige mensen eten chocola om hun hoofd op orde te houden. Of gaan sporten. Of slapen. Maar ik niet. Ik ga naar opa. Al ruim 4 jaar lang drinken we elke week koffie met elkaar.

Als ik binnenkom en hij me direct een vraag stelt waar ik geen antwoord op heb (‘wat vind jij van de Brexit?’ of ‘hoe staat het met de laatste cao-onderhandelingen?’) dan zet hij me eerst aan tafel achter de krant, want dan vind hij dat ik moet ‘bijlezen’. Zoals een echte opa geeft hij me op mijn kop om daarna hetgeen uit te leggen waar ik geen antwoord op had. Vervolgens kletsen we dan tijdens een kopje thee over van alles en nog wat. Standaard wordt er een tweede en soms ook een derde kopje thee bijgemaakt. De koekjestrommel gaat dan leeg, en de tijd tikt rustig door. Na een uur kletsen is mijn hoofd altijd weer wat leger. Het is fantastisch om te merken dat je met 91 jaar nog steeds zo midden in het leven kan staan. En super bijzonder…; we zijn inmiddels een beetje elkaars geweten geworden.

Toch moet ik eerlijk zijn. Opa is niet mijn opa. Althans. Zo voelt het wel. We houden van dezelfde koekjes en we denken hetzelfde over heel veel dingen, en toch zit er maar weinig ‘van mij’ bij. Maar ik ben er niet zo zeker van dat je een bloedband moet hébben om hem te kunnen voelen.
Daarom is opa gewoon mij opa. En dat weet hij ook.

Bestemming onbekend. Nee. Bekend.

Ooit heb ik een bucketlist gemaakt. Er staan kleine dingen op, zoals het Oerol Festival op Terschelling, maar ook parachutespringen boven Palm Island in Dubai.
Lang niet alles staat even hoog op de lijst, maar ik wil wel zeker alles een keer doen. Normaal kies ik het liefst een plek of land waar ik nog niet ben geweest, maar dit jaar is het volledig anders.

Zo staat Spanje op de planning, net als Parijs en Italië. Alle drie ben ik al geweest, maar dat hoeft de pret echt niet altijd te drukken. Want sowieso is het elke keer weer anders… Vroeger ben ik met mijn ouders en zus drie keer achter elkaar naar dezelfde camping in Frankrijk geweest. Toch was elke keer weer anders en heb ik van elk jaar weer andere herinneringen. Dat ligt dan ook echt niet aan de vakantie, de plek of het jaargetijde… het ligt volledig aan jezelf.
Maar zo is eigenlijk altijd alles weer anders. Of je het nu elke dag doet, of maar een paar keer in je leven. Elke werkdag is anders. Elk sport-uurtje is anders. Elke minuut is anders, als je het maar wilt zien. Daarbij helpen halfvolle glazen wel!
Dus of ik wel al een foto heb met de Eiffeltoren of niet, of dat ik al een keer in het Spaans sangria heb besteld op het terras of niet… Het wordt weer een nieuwe ervaring, en ik kijk er nu alweer naar uit.

Uiteraard heb ik van elke bestemming weer een lonely planet. Die van Venetië is nog onderweg. Maar die van de Transsiberie Express ook… Want hoe leuk het ook is om een nieuwe ervaring te krijgen in een bekende plek, de bucketlist moet ooit volledig afgevinkt zijn. Dus volgend jaar zit ik 3 weken achter elkaar in de trein. Maar eerst lekker na 2 uur vliegen op het strand liggen van Spanje. Vamos!

 

Smile!

Mensen leren kennen is het mooiste wat er is. Nee, mensen ontmoeten. Dát is het mooiste wat er is.
Dat is iets wat overal kan. Hoe gaaf is dat?

Vorige week stond ik voor een verkeerslicht met mn scooter. Naast me stopt een oudere man op een fiets en bekijkt mn scooter iets te lang. Dus ik zeg tegen hem ‘lekker fout kleurtje he?’. Vervolgens hebben we 2x het licht op groen zien springen voordat we overstaken, want ons gesprek was veel te leuk. En waar ging t over? Over niets! Hoe mooi is dat!

Zulke dingen maken je dag. In ieder geval wel die van mij. En het is zo simpel. Een compliment is makkelijk gemaakt, want als je alleen al je gedachte uitspreekt heb je het al voor elkaar… wat heb je een leuke schoenen aan’ tegen een collega, ‘wat ben je mooi opgemaakt’ tegen het meisje achter de kassa of ‘wat zie je er goed uit’ tegen een vriendin… alleen al een glimlach bedoeld voor een onbekende op straat…
Maar een negatieve mening moet je lekker voor je houden, zeker als er niet om gevraagd wordt! Want wat heb ik eraan om uit t niets te horen dat je mijn haar niet leuk vind zitten? Of dat je mijn jas lelijk vindt? Juist.

Dus vind je mijn shirtje leuk? Zeg het! Vind je dat de buurvrouw lekkere appeltaarten maakt? Vertel het haar! Vind je dat de verkoper een mooie glimlach heeft? Laat het hem weten! Want wie weet maak je iemand zijn dag wel een beetje glanzender.
En daarmee gelijk die van jezelf. Het leven kan zo mooi zijn.