Van de week stond ik in de Appie toen een man achter me vroeg of ik hem wilde helpen. Toen ik me omdraaide zag ik een man van een jaar of 80 die aan het worstelen was om een paar bananen in een zakje te krijgen. Direct zag ik zijn stok… hij was blind. Nadat ik hem had geholpen met de bananen heb ik hem een fijne dag gewenst en daar bleef het bij. Toen ik hem een paar minuren later weer zag staan, zag ik dat hij een pakje vleeswaren pakte, met zijn handen woog en in zijn mandje legde…
Ik liep op de man af en vroeg hem ‘mag ik u wat vragen? Ik heb u zojuist geholpen met de bananen’. De man keek op, oprecht verbaasd en knikte. ‘Ik verwonder me dat u weet wat u in uw mandje legt. Kunt u me uitleggen hoe u dat doet?’ Uiteindelijk heb ik ongeveer 5 minuten met de man staan praten over het feit dat hij blind is. Hij kon nog 15% zien, dus thuis keek hij met een loep alle bonussen door, en in de winkel wist hij dan precies waar hij alles moest vinden, ‘tenzij ze zonodig weer de inrichting moeten veranderen!’ Riep hij verontwaardigd.
Ik moest er wel om lachen. Niet om zijn handicap. Absoluut niet. Maar wel om zijn strijdlust. ‘Want’, zo zei hij ‘het is wat het is. En nu moet ik weer verder, ik heb een drukke dag’.
En dat is nu juist het mooie. Het is wat het is. En dat is het.
veovolar 