Categorie: Wat heb ik al zien vliegen?

Gisterochtend hebben we gedag gezegd tegen Michel, de eigenaar van ons huis in Havana, en kregen we een hele lijst adressen mee van vrienden en familie in andere plaatsen. Zo konden we overal terecht in een Casa Particulair en hielpen we hem ermee. Top! Vandaag konden we namelijk om 10u de huurauto oppikken op het vliegveld!

Na 1.5 uur wachten, vragen, meer wachten en nog een keer vragen stond onze auto klaar. In Cuba is het toverwoord ‘mañana’ 🙂

Eenmaal op pad gaat het super soepel. De auto rammelt, de uitlaat hangt los en er schort van alles aan, maar we zijn onderweg! De eerste trip is richting Viñales, in het westen van Cuba. Oja! Op de snelweg kan hier trouwens alles 🙂 Mango’s verkopen op de linkerbaan, fietsen, auto’s repareren, lopend oversteken of proberen een koe te vangen. Na ongeveer een uurtje rijden staat er politie aan de kant van de snelweg te gebaren dat we moeten stoppen…. hhhmm… dit gaat ons vast geld kosten. We staan stil, rijden in z’n achteruit (de agent verzet namelijk geen stap), draaien ons raampje open, dan kijkt hij in de auto, lacht en zegt ‘continuar continuar’. Eeeehhhh…. ok? Haha. Prima. Gas erop!

Na ongeveer nog een uurtje rijden hadden we de afslag naar Viñales maar ook daar stonden mensen wild te gebaren.  Een dame, Jenny, legde ons uit dat de weg kapot was door een cycloon en dat we een stukje om moesten. Ook vroeg ze of ze mee mocht rijden naar onze eindbestemming; onze eerste lifter! Super leuk mens, die de hele weg lekker heeft zitten kletsen over van alles en nog wat.Leukste was nog dat we in het Spaans met elkaar kletsen en we elkaar ook nog kunnen volgen ook! 🙂 Als bedankje wilde ze ons een Mojito aanbieden op haar werk, een tabaksplantage. Zo gezegd zo gedaan en we kregen niet alleen een drankje maar ook een rondleiding van haar baas over de plantage. Super lief!

Na deze ontmoeting zijn we op zoek gegaan naar de Casa die Michel had doorgegeven. Zij zat echter vol en verwees ons door naar een andere supermooie Casa! Voor nog geen 30 euro per nacht hebben we een heerlijk bed, een warme douche en onwijs lekkere kreeft als avondeten. Dat de eigenaresse de papegaai van de buren nonstop ‘Puta’ noemt nemen we voor lief 😉

We hebben Havana overleefd. Wat een bijzondere stad. De mensen die een heel romantisch beeld hebben van Havana moet ik helaas teleurstellen. Havana bestaat namelijk niet (meer) uit kleurrijke gebouwen en mooie glimmende auto’s. Bij 15 procent van de gebouwen staat alleen de gevel nog. Bij de overige 85 procent hebben er minstens 70 procent een opknapbeurt nodig. Je kunt nog net in de hoekjes zien welke kleur t gebouw ooit had… Havana is vervallen. Tenminste…. in het deel waar de Cubanen leven.  In het toeristische deel is alles kleurrijk, groen, schoon en lopen de vrouwen in ‘Cubaanse klederdracht ‘. Maar loop je een straat buiten dat toeristische blok, moet je manoeuvreren tussen de bergen vuilnis en de auto’s die staan de roken. Maar dat maakt Havana niet minder leuk!

Wij sliepen in een echte Cubaanse wijk. Was het er kleurrijk? Nee. Rook het er fris? Nee. Maar wat was het er gezellig. Op zondag loopt iedereen met een stuk gras om z’n nek geknoopt vanwege het geloof. Das dan ook t enige wat ze eraan doen want de rest van de dag drinken ze. En dat hebben we mee mogen maken!

Het was 9uur dat we op zoek gingen naar ontbijt. Terrasjes heb je hier zelden dus scoorden we een trosje bananen voor een paar cent. Ook hadden we bedacht dat we koffie wilden. Ineens zagen we op de hoek van de straat een klein barretje. Mooi! We bestelden koffie maar moesten even wachten want het stond nog te pruttelen. De rest van de mensen zat al aan het bier of de rum. Wij kregen ons mini kopje met mega sterke koffie. ‘Fuerte’ werd er nog bij gezegd. Dat klopte! Haha! Na die ene slok koffie keken we elkaar aan. 1 rummetje moest wel kunnen toch? We kregen een klein longdrinkglas, 50/50 gevuld met rum en cola. Ok. Ons ontbijt. Ach! De bar werd steeds drukker en we kregen echt een indruk van de zondag van een Cubaan… oude mannetjes die voor een paar muntjes een paar sigaretten kochten. Veel te dikke vrouwen die bier naar binnen goten. De barvrouw die maar in t Spaans bleef ratelen tegen ons en bij elk drankje wat ze voor iemand inschonk ons een knipoog gaf. Dit is blijkbaar hun zondag. Heerlijk. 2,5 uur en 4 rum-cola later gingen we weer op pad. Ontbijten had geen zin meer, dan maar op zoek naar lunch 😉

Morgenochtend is t zover..   cuba!! Heerlijk 16 dagen in een andere wereld leven, daar heb er echt mega veel zin in. Ik zat net al even te spieken maar in Havana is t nu 31 graden. Wat fijn! En dan te bedenken dat ik vandaag nog aan de warme chocomelk zat op m’n werk, haha 🙂

Eigenlijk ben ik ook wel trots, want we hebben samen maar 1 weekendtas en 1 rugzakje mee.  Voornamelijk gevuld natuurlijk met jurkjes, bikini’s en slippers…. hoe chill?! Oja, en 2 korte broeken voor Ralph, haha! Ik kan echt niet wachten. Ben zelf een klein beetje zenuwachtig…. of zal dat komen omdat m’n verjaardag ook zo dichtbij komt? De mensen die me echt goed kennen weten t antwoord al. 

Pppfff nog maar 14 nachtjes slapen 😉

Ik stap in mijn joggingbroek uit de auto. Mijn haar zit op zolder en de make-up zit halverwege mijn wangen. Naast mijn auto staat een oude man. De opa. Hij wijst naar mijn auto en zegt ‘leuk karretje rij je’. Geen idee waarom, maar ik loop naar hem toe en samen kletsen we wat.

Eerst gaat het over mijn auto. Opa constateert dat ie erg vies is, en dat ie door de wasstraat moet. Zelf is hij die ochtend nog door de wasstraat geweest (toen hij het zei klonk het oprecht grappig!). Ook verteld hij dat zijn dochter dezelfde auto heeft alleen dan een andere kleur wit. Wit is wel een veilige kleur want in het donker val je beter op, aldus opa. Jaja, hij kletst lekker door.
Daarna gaat het over zijn vrouw. Hij verteld dat ze na 72 jaar huwelijk is overleden. Vooral het opstaan vind hij koud. Hij mist haar enorm. Gelukkig ziet hij zijn kinderen veel maar zijn kleinkinderen helaas te weinig. Ze wonen wel in de buurt, maar ja, ‘die voetballen graag in het weekend’ zegt hij.
Ook hebben we het over mijn outfit. Ik vertel dat ik aan het verhuizen ben. Ik wijs naar boven naar mijn terras en leg uit waar ik woon. Opa vraagt of ik al getrouwd ben en constateert dat ik ga ‘hokken’.  Haha….
Na al dit geklets maak ik even een klein rekensommetje, aangezien hij 72 jaar getrouwd is geweest moet hij ouder zijn dan dat hij lijkt. Hij verklapt dat hij 95 is en dat zijn vrouw 92 is geworden. Bijzonder. Na zoveel jaar nog met zoveel liefde over iemand spreken vind ik echt heel mooi.
Heel grappig maar uiteindelijk besluiten we om ons voor te stellen, en hierna nemen we afscheid.

Ik loop weg richting mijn voordeur. Om welke reden dan ook draai ik me nog een keer om, en op dat moment doet de opa hetzelfde. Hij wuift naar me en roept nog iets. Ik versta hem niet dus besluit terug te lopen.

Hij legt uit dat hij baalt dat hij zijn camera niet bij zich heeft, want hij schildert graag portretten. Dan had hij namelijk een foto kunnen maken van me. Ik glimlach, want ik vind dit wel echt heel schattig.
‘Alhoewel…’ Als hij beter kijkt bedenkt hij zich. ‘Nee’ zegt hij, ‘toch niet. Je hebt niet voldoende rimpels. Ik zou zo uitgeschilderd zijn met jou’.

Ik begin nu breed te lachen, bedank hem en wens hem nogmaals een fijne dag.

Meneer Stegeman, u bent mijn nieuwe favoriete opa.

Twee weken geleden kreeg ik een telefoontje met de vraag of ik opa gedag wilde zeggen. Hij lag in het ziekenhuis en het zag er niet best uit voor hem. Ja uiteraard wilde ik dat! Direct ben ik in mijn auto gestapt en naar het ziekenhuis gesjeest…

Een jaar geleden spraken we voor het eerst over leven, dood en het leven na de dood. Opa geloofde er niet in. Na de dood was het zwart volgens hem. Ik hoop toch echt dat er meer is na de dood, puur omdat ik het leven zo leuk vind.
Een paar maanden geleden spraken we samen over de dood alleen. En over het feit dat op je 92^e het leven geen hoogtepunten meer zal kennen. Dat de bonus inmiddels wel is geweest. Dat er kwaaltjes komen. Dat het een kwestie van tijd is.
Een paar weken geleden hadden we het er weer over. En over dat dit de laatste winter zou zijn. Dat hij opzag tegen de koude en donkere maand. Dat het zo stil was in huis. Dat hij mooie herinneringen had, maar ook dat er geen nieuwe meer gemaakt zouden worden.
Vorige week spraken we elkaar voor het laatst. Kort, maar lang genoeg om afscheid te kunnen nemen. We hebben beiden uitgesproken dat we genoten van de uren dat ik bij hem was. Dat we blij zijn dat we elkaar hebben leren kennen. Dat ik van hem heb geleerd. En dat hij hoopte dat ik de rest van mijn leven gelukkig zou zijn. Af en toe viel hij in slaap, soms was hij klaarwakker. Ik heb hem nog wat vla gegeven en gewoon naast hem gezeten. Er zijn is vaak voldoende. Dat was het nu ook.
Na een half uur zei hij ‘nu ga jij van je vrijheid genieten en ga ik nog even slapen’. Dat was het. Dat was opa. Ik heb hem nog een zoen op zijn voorhoofd gegeven en ben weggegaan.

Bedankt voor alles. En ookal gelooft u er niet in, ik blijf geloven in het leven na de dood… Ik was namelijk nog lang niet met u uitgekletst…

2017! Bij een nieuw jaar, hoort een nieuwe blog. Het lijkt stil te zijn geweest rondom mijn blogs maar niets is minder waar! Ik heb namelijk heel 2016 een jaarboek bijgehouden. Een jaarboek? Ja. Een Jaarboek. Normaal wordt het een dagboek genoemd, want ik heb werkelijke élke dag geschreven maar heb het bewust jaarboek genoemd. Het moest namelijk een positief overzicht worden van het hele jaar. Het voornemen was om elke dag iets positiefs op te schrijven. Gewoon steekwoorden. Geen hele verhalen. Zolang het maar positief was.

Elke dag heb ik bewust nagedacht over positieve punten. Als ik ’s morgens geen file had op weg naar mijn werk was ik daar oprecht blij mee want ‘ik had al een positief punt te pakken’. Of als er een kopje thee op mijn bureau stond te wachten op 7 uur… of als ik lekker had geslapen… of als mijn haar goed zat… Zo had ik al voor 10 uur een aantal positieve dingen om op te schrijven, en dat heeft echt invloed op de rest van je dag!

Het jaarboek kwam tot stand omdat 2016 niet heel fantastisch begon voor mij. Ik ging dan wel naar Thailand, zou bijna gaan beginnen met een nieuwe baan en had veel lieve mensen om me heen, maar tóch had ik behoefte aan dat positieve randje!
Ik zal eens even kijken… bijvoorbeeld…

27 februari: ‘relaxte dag. Lekker paella gekookt voor Wine’ies. Was super mooi weer!’

28 mei: ‘met mama op Botermarkt gegeten, naar de film geweest en biertje gedronken bij Jopenkerk. Was erg gezellig (voor moederdag)’

21 augustus: ‘Heerlijk uitgeslapen, ontbeten en gechilled. Ralph naar ML gebracht. Met papa de bbq aangestoken. Heel gezellig!’.

26 oktober: ‘Hele dag in Apeldoorn. Super leuke werkdag. ’s Avonds gegeten met Fab en Roy. Was top.’

Uiteraard waren er ook dagen dat ik wel hele verhalen schreef. Ik blijf tenslotte een dagboeken-schrijver, haha!
Maar al met al is het jaarboek gelukt. Elke dag staat er in benoemd. Stiekem ben ik er wel trots op, want het heeft met discipline te maken en structuur. Iets waar ik niet altijd voldoende van heb, haha. Ook ben ik trots dat het een positief boekje is geworden. Tuurlijk staan er baaldagen tussen, maar wel echt heel weinig. En dat is niet zozeer omdat ik geen file had. Of omdat ik nog een ritje kon rijden zonder te tanken. Nee. Het komt door de lieve mensen om me heen. Liefde is alles. Liefde is altijd. En dat ga ik dit jaar vol overtuiging doorzetten…

Happy New Year!

Van de week stond ik in de Appie toen een man achter me vroeg of ik hem wilde helpen. Toen ik me omdraaide zag ik een man van een jaar of 80 die aan het worstelen was om een paar bananen in een zakje te krijgen. Direct zag ik zijn stok… hij was blind. Nadat ik hem had geholpen met de bananen heb ik hem een fijne dag gewenst en daar bleef het bij. Toen ik hem een paar minuren later weer zag staan, zag ik dat hij een pakje vleeswaren pakte, met zijn handen woog en in zijn mandje legde… 

Ik liep op de man af en vroeg hem ‘mag ik u wat vragen? Ik heb u zojuist geholpen met de bananen’. De man keek op, oprecht verbaasd en knikte. ‘Ik verwonder me dat u weet wat u in uw mandje legt. Kunt u me uitleggen hoe u dat doet?’ Uiteindelijk heb ik ongeveer 5 minuten met de man staan praten over het feit dat hij blind is. Hij kon nog 15% zien, dus thuis keek hij met een loep alle bonussen door, en in de winkel wist hij dan precies waar hij alles moest vinden, ‘tenzij ze zonodig weer de inrichting moeten veranderen!’ Riep hij verontwaardigd. 

Ik moest er wel om lachen. Niet om zijn handicap. Absoluut niet. Maar wel om zijn strijdlust. ‘Want’, zo zei hij ‘het is wat het is. En nu moet ik weer verder, ik heb een drukke dag’.

En dat is nu juist het mooie. Het is wat het is. En dat is het.

Ik scroll een beetje suf door Facebook heen. Er verschijnt niet veel spannends… een reclame van Zalando – een foto van een vriendin die aan het feesten is – een tekst van RUMAG – nog een foto van vrienden die uit eten zijn – een reclame van Appelsientje – een gedeelde advertentie van een huis dat te koop staat… echt niet spannend dus.
Ik scroll weer naar boven. Dan blijf ik ineens tóch hangen. Bij de reclame van Appelsientje. Ze vragen namelijk om iets; een ontbijtfoto. Impulsief als ik ben, duik in mijn galerij in, zonder écht verder te lezen waarom ze de foto willen.

Drie weekenden geleden zaten Joyce en ik buiten aan ons zondagsochtend-ontbijtje. Heerlijk in de zon met een glaasje sap, eitje en een croissantje. En ook zoals het hoort op een zondagochtend; zonder make-up en met mijn blauwe-bolletjes-badjas aan. We hadden de grootste lol en ik vond het nodig om er een foto van te maken. Gewoon omdat het kon 😉

Dus toen ik de oproep van Appelsientje zag dacht ik eigenlijk niet echt na, en binnen no time had ik onze foto gepost onder hun oproep. Dit was ik eigenlijk alweer vergeten, totdat ik gister een reactie kreeg van Appelsientje zelf. Of ik een paar extra foto’s wilde sturen. Van ontbijt-momentjes. Voor in hun campagne. Eeeeeeeh…?! Campagne?
Ik dacht serieus dat ik een doosje appelsap kon winnen, zonder de illusie te hebben dát ik daadwerkelijk zou winnen.

Dus ik heb een opdracht. Foto’s maken. Dus zie je me ergens staan zonder make-up maar met een pak Appelsientje in mijn hand moet je wegwezen. Dan ben ik bezig met een ontbijt-momentje-on-the-go vast te  leggen. Tenzij je op de achtergrond wil staan. Dan wens ik je veel plezier met foto-bomben 😉

Mensen leren kennen is het mooiste wat er is. Nee, mensen ontmoeten. Dát is het mooiste wat er is.
Dat is iets wat overal kan. Hoe gaaf is dat?

Vorige week stond ik voor een verkeerslicht met mn scooter. Naast me stopt een oudere man op een fiets en bekijkt mn scooter iets te lang. Dus ik zeg tegen hem ‘lekker fout kleurtje he?’. Vervolgens hebben we 2x het licht op groen zien springen voordat we overstaken, want ons gesprek was veel te leuk. En waar ging t over? Over niets! Hoe mooi is dat!

Zulke dingen maken je dag. In ieder geval wel die van mij. En het is zo simpel. Een compliment is makkelijk gemaakt, want als je alleen al je gedachte uitspreekt heb je het al voor elkaar… wat heb je een leuke schoenen aan’ tegen een collega, ‘wat ben je mooi opgemaakt’ tegen het meisje achter de kassa of ‘wat zie je er goed uit’ tegen een vriendin… alleen al een glimlach bedoeld voor een onbekende op straat…
Maar een negatieve mening moet je lekker voor je houden, zeker als er niet om gevraagd wordt! Want wat heb ik eraan om uit t niets te horen dat je mijn haar niet leuk vind zitten? Of dat je mijn jas lelijk vindt? Juist.

Dus vind je mijn shirtje leuk? Zeg het! Vind je dat de buurvrouw lekkere appeltaarten maakt? Vertel het haar! Vind je dat de verkoper een mooie glimlach heeft? Laat het hem weten! Want wie weet maak je iemand zijn dag wel een beetje glanzender.
En daarmee gelijk die van jezelf. Het leven kan zo mooi zijn.