Tag: blog

Opa

Sommige mensen eten chocola om hun hoofd op orde te houden. Of gaan sporten. Of slapen. Maar ik niet. Ik ga naar opa. Al ruim 4 jaar lang drinken we elke week koffie met elkaar.

Als ik binnenkom en hij me direct een vraag stelt waar ik geen antwoord op heb (‘wat vind jij van de Brexit?’ of ‘hoe staat het met de laatste cao-onderhandelingen?’) dan zet hij me eerst aan tafel achter de krant, want dan vind hij dat ik moet ‘bijlezen’. Zoals een echte opa geeft hij me op mijn kop om daarna hetgeen uit te leggen waar ik geen antwoord op had. Vervolgens kletsen we dan tijdens een kopje thee over van alles en nog wat. Standaard wordt er een tweede en soms ook een derde kopje thee bijgemaakt. De koekjestrommel gaat dan leeg, en de tijd tikt rustig door. Na een uur kletsen is mijn hoofd altijd weer wat leger. Het is fantastisch om te merken dat je met 91 jaar nog steeds zo midden in het leven kan staan. En super bijzonder…; we zijn inmiddels een beetje elkaars geweten geworden.

Toch moet ik eerlijk zijn. Opa is niet mijn opa. Althans. Zo voelt het wel. We houden van dezelfde koekjes en we denken hetzelfde over heel veel dingen, en toch zit er maar weinig ‘van mij’ bij. Maar ik ben er niet zo zeker van dat je een bloedband moet hébben om hem te kunnen voelen.
Daarom is opa gewoon mij opa. En dat weet hij ook.

Bestemming onbekend. Nee. Bekend.

Ooit heb ik een bucketlist gemaakt. Er staan kleine dingen op, zoals het Oerol Festival op Terschelling, maar ook parachutespringen boven Palm Island in Dubai.
Lang niet alles staat even hoog op de lijst, maar ik wil wel zeker alles een keer doen. Normaal kies ik het liefst een plek of land waar ik nog niet ben geweest, maar dit jaar is het volledig anders.

Zo staat Spanje op de planning, net als Parijs en Italië. Alle drie ben ik al geweest, maar dat hoeft de pret echt niet altijd te drukken. Want sowieso is het elke keer weer anders… Vroeger ben ik met mijn ouders en zus drie keer achter elkaar naar dezelfde camping in Frankrijk geweest. Toch was elke keer weer anders en heb ik van elk jaar weer andere herinneringen. Dat ligt dan ook echt niet aan de vakantie, de plek of het jaargetijde… het ligt volledig aan jezelf.
Maar zo is eigenlijk altijd alles weer anders. Of je het nu elke dag doet, of maar een paar keer in je leven. Elke werkdag is anders. Elk sport-uurtje is anders. Elke minuut is anders, als je het maar wilt zien. Daarbij helpen halfvolle glazen wel!
Dus of ik wel al een foto heb met de Eiffeltoren of niet, of dat ik al een keer in het Spaans sangria heb besteld op het terras of niet… Het wordt weer een nieuwe ervaring, en ik kijk er nu alweer naar uit.

Uiteraard heb ik van elke bestemming weer een lonely planet. Die van Venetië is nog onderweg. Maar die van de Transsiberie Express ook… Want hoe leuk het ook is om een nieuwe ervaring te krijgen in een bekende plek, de bucketlist moet ooit volledig afgevinkt zijn. Dus volgend jaar zit ik 3 weken achter elkaar in de trein. Maar eerst lekker na 2 uur vliegen op het strand liggen van Spanje. Vamos!

 

bbq op z’n amsterdams

De combi van ‘mooi weer’ en ‘vrije avond’ zorgt voor een bbq in het Vondelpark.

Gewapend met Caipirinha’s in cocktail-jampotjes, salades, weggooibordjes, super lekker vlees, picknickkleden, Thaise biertjes, een goedkope Aldi bbq en goede vrienden gingen we op weg.

Echt heel tof… het hele Vondelpark bevindt zich onder een laagje rook. We waren duidelijk niet de enige! Heerlijk. De geur van bbq, de verschillende muziekjes die door elkaar heen klinken, het gelach, de zon op je huid… dit is werkelijk net vakantie. De werkdag ben je op deze manier echt heel snel vergeten.

Toen kwam de eerste uitdaging; de bbq moest in elkaar gezet worden. Hij had net zo goed van de Ikea kunnen zijn… teveel schroefjes voor te weinig onderdelen, haha! Het koste even wat tijd, en het stond hier en daar wat wankelig, maar het was wel een echte bbq. Tenminste niet zo’n weggooi-ding van de Appie voor 1,59…

Wij waren nog de kolen aan het rangschikken, toen er naast ons een groepje toeristen neerstreek.
Er werd een, jaja,  weggooi-ding van de Appie neergezet en het vlees werd uitgestald. Wij daarentegen waren ontzettend druk en professioneel bezig met kooltjes aansteken, wapperen, blazen en wachten…
Terwijl ik heel erg deed alsof ik wist waar ik mee bezig was, stond dat weggooi-ding naast ons al te roken en te fikken en gingen de eerste hamburgers erop. Ok. Plan B. Nou ja… plan B? Onze andere Vondelpark-buren vonden dat het tijd was voor plan B want die kwamen met de juiste aanmaakblokjes aanzetten met de woorden ‘deze branden langer dan 30 seconden…’. Juist ja.

En ja hoor, dat was ook zo! Onze bbq ging het ook doen. Als een speer nog wel! Het vlees kon erop, en niet veel later zaten wij van ons sterren-vlees te genieten terwijl de buren de taaie Appie-worsten probeerden weg te werken.
Geduld. Ik wist het wel… Ondertussen heb ik lekker mijn caipirinha op kunnen drinken. Met mijn gezicht in de zon, in plaats van in de rook. Ieder zo zijn specialiteit.