blogger – veovolar

Opa

Sommige mensen eten chocola om hun hoofd op orde te houden. Of gaan sporten. Of slapen. Maar ik niet. Ik ga naar opa. Al ruim 4 jaar lang drinken we elke week koffie met elkaar.

Als ik binnenkom en hij me direct een vraag stelt waar ik geen antwoord op heb (‘wat vind jij van de Brexit?’ of ‘hoe staat het met de laatste cao-onderhandelingen?’) dan zet hij me eerst aan tafel achter de krant, want dan vind hij dat ik moet ‘bijlezen’. Zoals een echte opa geeft hij me op mijn kop om daarna hetgeen uit te leggen waar ik geen antwoord op had. Vervolgens kletsen we dan tijdens een kopje thee over van alles en nog wat. Standaard wordt er een tweede en soms ook een derde kopje thee bijgemaakt. De koekjestrommel gaat dan leeg, en de tijd tikt rustig door. Na een uur kletsen is mijn hoofd altijd weer wat leger. Het is fantastisch om te merken dat je met 91 jaar nog steeds zo midden in het leven kan staan. En super bijzonder…; we zijn inmiddels een beetje elkaars geweten geworden.

Toch moet ik eerlijk zijn. Opa is niet mijn opa. Althans. Zo voelt het wel. We houden van dezelfde koekjes en we denken hetzelfde over heel veel dingen, en toch zit er maar weinig ‘van mij’ bij. Maar ik ben er niet zo zeker van dat je een bloedband moet hébben om hem te kunnen voelen.
Daarom is opa gewoon mij opa. En dat weet hij ook.

Bestemming onbekend. Nee. Bekend.

Ooit heb ik een bucketlist gemaakt. Er staan kleine dingen op, zoals het Oerol Festival op Terschelling, maar ook parachutespringen boven Palm Island in Dubai.
Lang niet alles staat even hoog op de lijst, maar ik wil wel zeker alles een keer doen. Normaal kies ik het liefst een plek of land waar ik nog niet ben geweest, maar dit jaar is het volledig anders.

Zo staat Spanje op de planning, net als Parijs en Italië. Alle drie ben ik al geweest, maar dat hoeft de pret echt niet altijd te drukken. Want sowieso is het elke keer weer anders… Vroeger ben ik met mijn ouders en zus drie keer achter elkaar naar dezelfde camping in Frankrijk geweest. Toch was elke keer weer anders en heb ik van elk jaar weer andere herinneringen. Dat ligt dan ook echt niet aan de vakantie, de plek of het jaargetijde… het ligt volledig aan jezelf.
Maar zo is eigenlijk altijd alles weer anders. Of je het nu elke dag doet, of maar een paar keer in je leven. Elke werkdag is anders. Elk sport-uurtje is anders. Elke minuut is anders, als je het maar wilt zien. Daarbij helpen halfvolle glazen wel!
Dus of ik wel al een foto heb met de Eiffeltoren of niet, of dat ik al een keer in het Spaans sangria heb besteld op het terras of niet… Het wordt weer een nieuwe ervaring, en ik kijk er nu alweer naar uit.

Uiteraard heb ik van elke bestemming weer een lonely planet. Die van Venetië is nog onderweg. Maar die van de Transsiberie Express ook… Want hoe leuk het ook is om een nieuwe ervaring te krijgen in een bekende plek, de bucketlist moet ooit volledig afgevinkt zijn. Dus volgend jaar zit ik 3 weken achter elkaar in de trein. Maar eerst lekker na 2 uur vliegen op het strand liggen van Spanje. Vamos!

84.000 volgers

Het is begin februari; koud, nat en donker. Ik kruip lekker met mijn laptop op de bank om beetje te gaan internetten. Ik open mijn mail en zie een uitnodiging voor een bloggerstour in Maastricht. ‘Jaja, spam’, dacht ik nog. Ik liet de mail voor wat het was, en dacht er dagenlang niet meer aan.
Toen ik later die week mijn mail opende en de uitnodiging weer zag, bedacht ik me dat het wel netjes was om te reageren dat de mail naar een verkeerd adres was gestuurd, want ik was er van overtuigd dat de mail voor een ‘echte’ blogger bedoeld was. Niet dus… wel degelijk voor mij bedoeld! Ik. Als blogger. Naar Maastricht. Gratis. Hahahahaha! Geniaal.

Daar ging ik dan. Voor 2 nachtjes naar Maastricht. Ik zou in t designhotel Townhouse slapen en als ik het mocht geloven waren de dagen propvol met allemaal leuke dingen, uitjes, etentjes en andere coole evenementen!

Het begin was in ieder geval al fantastisch. We moesten rond 17.00 verzamelen in de ‘huiskamer’ van het hotel. Met recht ‘we’ want er waren ongeveer nog 35 andere bloggers. We kregen allemaal een enorme vissenkom met Gin-Tonic in ons handen gedrukt en het socializen kon beginnen.
Normaal gesproken als je iemand voor het eerst leert kennen stel je wat standaard vragen als ‘waar kom je vandaan’, ‘wat doe je voor werk’ en ‘hoe oud ben je’. Nu was de eerste vraag ‘waar blog je over’ en de tweede vraag ‘hoeveel volgers heb je’….

‘Eeeeehhhh…. Ik heb een huis-tuin-en-keuken-blog… ik schrijf zo’n beetje over van alles…’ was dan mijn antwoord. Later werd ik er al handiger in, want dan zei ik met een stalen gezicht ‘ik heb een ervaringsblog’ en deed net alsof de halve wereld mijn blog ook daadwerkelijk leest. Als ik dan dezelfde vraag stelde en als antwoord kreeg dat de blogger ook daadwerkelijk kan leven van het bloggen en meer dan 84.000 volgers, bleef ik zo neutraal mogelijk kijken, terwijl ik het van binnen uitgierde!
Hoe geniaal… deze mensen doen dit als werk. Staan hier omdat het moet. Puur omdat ze uitgenodigd zijn en ze hun 84.000 volgers niet in de steek kunnen en willen laten.
Ik sta hier omdat ik het als een mini-vakantie zie, gratis Gin-Tonic weg sta te tikken, wellicht nog 2 of 3 extra volgers erbij krijg en me vooral heeeeel erg belangrijk voel. En uiteraard ook omdat ik mijn 2 volgers niet in de steek kan laten;)

Ik. Als Blogger. Echt wel.