84.000 volgers

Het is begin februari; koud, nat en donker. Ik kruip lekker met mijn laptop op de bank om beetje te gaan internetten. Ik open mijn mail en zie een uitnodiging voor een bloggerstour in Maastricht. ‘Jaja, spam’, dacht ik nog. Ik liet de mail voor wat het was, en dacht er dagenlang niet meer aan.
Toen ik later die week mijn mail opende en de uitnodiging weer zag, bedacht ik me dat het wel netjes was om te reageren dat de mail naar een verkeerd adres was gestuurd, want ik was er van overtuigd dat de mail voor een ‘echte’ blogger bedoeld was. Niet dus… wel degelijk voor mij bedoeld! Ik. Als blogger. Naar Maastricht. Gratis. Hahahahaha! Geniaal.

Daar ging ik dan. Voor 2 nachtjes naar Maastricht. Ik zou in t designhotel Townhouse slapen en als ik het mocht geloven waren de dagen propvol met allemaal leuke dingen, uitjes, etentjes en andere coole evenementen!

Het begin was in ieder geval al fantastisch. We moesten rond 17.00 verzamelen in de ‘huiskamer’ van het hotel. Met recht ‘we’ want er waren ongeveer nog 35 andere bloggers. We kregen allemaal een enorme vissenkom met Gin-Tonic in ons handen gedrukt en het socializen kon beginnen.
Normaal gesproken als je iemand voor het eerst leert kennen stel je wat standaard vragen als ‘waar kom je vandaan’, ‘wat doe je voor werk’ en ‘hoe oud ben je’. Nu was de eerste vraag ‘waar blog je over’ en de tweede vraag ‘hoeveel volgers heb je’….

‘Eeeeehhhh…. Ik heb een huis-tuin-en-keuken-blog… ik schrijf zo’n beetje over van alles…’ was dan mijn antwoord. Later werd ik er al handiger in, want dan zei ik met een stalen gezicht ‘ik heb een ervaringsblog’ en deed net alsof de halve wereld mijn blog ook daadwerkelijk leest. Als ik dan dezelfde vraag stelde en als antwoord kreeg dat de blogger ook daadwerkelijk kan leven van het bloggen en meer dan 84.000 volgers, bleef ik zo neutraal mogelijk kijken, terwijl ik het van binnen uitgierde!
Hoe geniaal… deze mensen doen dit als werk. Staan hier omdat het moet. Puur omdat ze uitgenodigd zijn en ze hun 84.000 volgers niet in de steek kunnen en willen laten.
Ik sta hier omdat ik het als een mini-vakantie zie, gratis Gin-Tonic weg sta te tikken, wellicht nog 2 of 3 extra volgers erbij krijg en me vooral heeeeel erg belangrijk voel. En uiteraard ook omdat ik mijn 2 volgers niet in de steek kan laten;)

Ik. Als Blogger. Echt wel.

Pad Thai en cocosnotensap

Ik ben net aan 24 uur in Bangkok, maar t voelt al als 4 dagen… Ik heb al zoveel gezien!
Toen ik gister na 2 prima vluchten aankwam stapte ik zwetend m’n hostel binnen, wauw wat was t warm!
Na n lekkere douche nam ik m’n eerste biertje en n maaltijd; iets met augurk. Haha! Super lekker maar echt geen idee wat t was. Dat bier was trouwens wel nodig 😉 voortaan even opletten dat ik ‘not spicy’ erbij zeg…

Na n lekkere nacht begon m’n dag al vroeg. Op aanraden van Joyce nam ik een watertaxi die achter t hostel ligt. Voor weinig kun je overal heen. Ik had alleen geen idee wat ‘overal’ was, want t was n gok in welke taxi ik was gestapt. Toen iedereen uitstapte, deed ik t zelfde en ineens stond ik voor Wat Pho, een mega grote tempel.
Het is wel grappig want vanuit t nix sta je er ook ineens in! Haha. Toen ik er rondliep deed t me aan de Efteling denken; de kleuren, de bouwwerken, de sfeer, zelfs de muziekjes! Voordeel van deze tempel ten opzichte van de Grand Palace, aan de overkant van Wat Pho, is dat deze lekker rustig is. Maar daar kwam ik later pas achter 😉 Na een uurtje had ik t gezien en ben ik lekker gaan lunchen. Het werd Pad Thai met cocosnotensap. Nou, ik weet wat ik de rest van de vakantie eet! Haha!

Hierna langs Grand Palace gegaan. En met recht ‘langs’ wat t was zo mega druk dat ik er echt niet naar binnen ging! Dus door naar Kho San Road.

Nou dit was weer een avontuur op zich… Ik stond letterlijk op de hoek van de straat toen een klein mannetje vroeg waar ik naar toe ging. Ik vertelde wat m’n plan was, maar dat was volgens hem niet ok. En voor ik t wist zat ik in een tuktuk, die mij de komende 3 uur voor 20 bath (0.50 cent) door Bangkok zou sjezen. Super! Zo gezegd zo gedaan, helemaal cool. Natuurlijk heeft hij me een paar keer gedropt bij een kleermaker, een restaurant en een informatiepunt, maar de overige 2,5 uur reden we waar ík wilde. Perfect 🙂

Uiteindelijk tóch geëindigd op Kho San Road, om de ultieme toerist uit te hangen. De gefrituurde schorpioenen heb ik overgeslagen, maar de watermeloenenshake heb ik wel genomen. Heerlijk!

Het werd al wat later, en ik had gelezen dat je tijdens de spits het beste een motortaxi kunt nemen, want dan ontwijk je de files. Aangezien t allemaal zó goedkoop is, wilde ik t wel proberen. Helm op en scheuren maar. Nou, die files hebben we niets van gemerkt! Meneer ging soms haaks op, of recht tegen t verkeer in 🙂 Schoot wel lekker op!

Vervolgens gestopt in Chinatown voor een bordje nasi en wat gekke indrukken. Het eten is allemaal zo lekker… Bij dit tentje zaten een paar mensen die eruit zagen als locals, de kaart kon ik niet lezen en t had tl-verlichting… Dit zijn de basisvoorwaarden van een restaurant in Chinatown: het was ook werkelijk super!

De zonsondergang heb ik gezien vanaf een dakterras, met uitzicht op tempel Wat Arun. Het stond in de Lonely Planet als ‘must see’ en op internet had ik t ook al gevonden. Maar OMG, in t echt is t pas echt gaaf! Mooie lichtjes, gitzwarte lucht, rivier evoor en een heerlijke ijskoffie voor m’n neus…. Top!

Maar echt niet normaal wat n stad… Zo groot, zo druk en zo indrukwekkend. Morgen wil ik naar een vlindertuin en misschien een rondje fietsen. Even kijken hoe t loopt.
Een ding is wel zeker; in de avond zit ik met Joyce een cocktail weg te slurpen in de Skybar van het Sirocco Hotel om de film The Hangover na te spelen.
Het kan nu al niet meer stuk!
Welterusten! X