Ik heb het puppy-syndroom. Alles wat klein is, is leuk. Alles wat groter wordt, wordt minder leuk. Alleen ben ik zélf het puppy bij dit syndroom… Mijn eigen vorm van dertigers-dilemma ben ik bang.
De meeste leeftijdsgenoten stellen zichzelf de vraag ‘heb ik het werk wat bij me past’, ‘is mijn relatie wel wat ik wil’, ‘wanneer komt het eerste kindje’… en zo nog 100 vragen…
Mijn dilemma is heel anders. Klein blijven. Dat is het gevoel wat mij bezig houdt. En niet klein op een negatieve manier. Eerder speels. Jong. Gewoon zoals ik nu ben. Gewoon 33.
Vriendinnen om me heen krijgen kindjes, kopen huizen en gaan trouwen. Super leuk voor hun, en als zij blij zijn, ben ik dat ook!
Wat alleen gek is, is dat ik daardoor niet de kriebels krijg. Zoiets zou je juist wel verwachten maar misschien heb ik dat zelfs al gehad. Maar niet de juiste. Niet omdat ik er aan toe was, nee, omdat ik het najaagde.
Eindelijk, eindelijk heb ik rust gevonden denk ik. En dus geen kriebels. Zo voelt het. Komt het, dan komt het. Komt het niet, dan komt het niet. Het geeft rust, een speelse vorm van rust.
Deze leeftijd lijkt een stuk makkelijker dan 25. Heel veel makkelijker.
Dus als dit het echte dertigersdilemma is, had ik ‘em al veel eerder willen hebben. Cheers.
veovolar 