Ons eigen paleis!

‘Oh ja, die wil ik!’, riep ik. Ik klonk als een klein kind in een speelgoedwinkel, maar het ging dit keer om iets veel groters.
Ralph liet me namelijk een huis zien, waar hij een melding van had gehad via de makelaar, maar wat nog niet op Funda stond.
We waren eigenlijk allang niet meer echt bezig met huizen kijken maar we stonden nog wel ‘ingeschreven’ bij makelaars met bepaalde wensen, waardoor je als eerste op de hoogte wordt gebracht als het huis aan die wensen voldoet. Zo dus ook dit huis.

‘Donderdag is pas de eerste mogelijkheid tot bezichtigen’ zei de makelaar toen we maandag belden. Tja, dan maar donderdag. Enige dingetje was wel dat ik dan alleen moest, want Ralph kon echt niet weg van de zaak.

Uiteraard hadden we vooraf doorgesproken waar ik goed naar moest kijken, waar ik op moest letten, dat ik niet te enthousiast mocht overkomen, hoeveel we wellicht zouden willen bieden…

Maar eerlijk is eerlijk, toen ik de keuken in stapte, wist ik het al: Hier wilde ik eten met familie. Hier wilde ik koken voor vrienden. Hier wilde ik samen zijn.
‘Ok, rustig blijven Lous, niet te enthousiast klinken’ schoot er nog door mijn hoofd maar ik kon het niet helpen. Het was voor mij vrijwel onmogelijk om niet enthousiast te klinken toen ik vervolgens de tuin in liep en het uitzicht zag.
Uiteraard zijn we het hele huis doorgelopen, heb ik alle vragen gesteld die we hadden bedacht en hebben we alles bekeken, maar ik wist het allang.

‘Weet je wat’ zei ik, ‘ik doe gewoon gelijk een bod’. De makelaar keek me enigszins verbaasd aan. ‘Eeeeh… ok, geen probleem. Maar wil je man het huis niet eerst gezien hebben?’.
Ondanks dat Ralph pas later die dag zou kunnen kijken, heb ik het bod laten staan. Ik was er namelijk heilig van overtuigd dat alle huizen tegenwoordig overboden werden, dus onder de vraagprijs bieden zou het in eerste instantie waarschijnlijk niet eens redden, dacht ik nog. Maar je weet t nooit. Op goed geluk dus maar.

‘De verkopende partij is akkoord met het bod’……. nog geen 4 uur later kregen we dit telefoontje. Ralph was er net geweest en was ook verliefd. Dit moest ons huis worden. En nu was het dus ook gewoon gelukt. Op een doordeweekse donderdagochtend. Binnen 4 uur.
De huizenmarkt is dan misschien wel hysterisch, maar dat was ik ook. OMG. We hebben gewoon een huis.

Het idee is inmiddels wel geland, de eerste dozen zijn al ingepakt en de mooiste ideeën zijn al geboren. Over ruim een maand krijgen we al de sleutels. Manmanman, daar heb ik een zin in zeg. Ons plekje. Ons eigen plekje. Pfoe.

Ik zou bijna de spreuk ‘home is where the heart is’ gaan gebruiken. Bijna dan he. Er is al hysterie genoeg ;).